سوره بقره، آیه 130
وَ مَنْ یَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهیمَ إِلاَّ مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَ لَقَدِ اصْطَفَیْناهُ فِی الدُّنْیا وَ إِنَّهُ فِی الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحینَ (130)
سفه نفسه یعنی خودش را احمق کند؟
المیزان: بعضى از مفسرین گفتهاند:
کلمه (نفسه) مفعول کلمه (سفه) است چون (سفه) متعدى است، ولى بعضى دیگر (سفه) را لازم گرفتهاند، و بهمین جهت گفتهاند: کلمه (نفسه) تمیز است، نه مفعول، و به هر حال معناى جمله اینست که اعراض از ملت و کیش ابراهیم از حماقت نفس است، و ناشى از تشخیص ندادن امورى است که نافع بحال نفس است، از امورى که مضر بحال آنست
علیین: به چند معناست: 1- من أهلک نفسه. 2- من أضلّ نفسه. 3- من جهل قدره.
مقام صالحین چه مقامی است؟
المیزان: صالحین از مورد رحمت ها، از متقین و حتی از مورد ولایت های الهی نیست و خاص تر است. آن اثرى که مخصوص صالحان است، و هیچکس در آن شرکت ندارد چیست؟
یک چیز مىتواند باشد، و آن داخل کردن صالح در رحمت است که عبارتست از امنیت عمومى از عذاب
صلاح ذاتى، کرامتى است که ربطى به عمل و سعى و کوشش، و خلاصه ربطى به خواست و اراده بنده ندارد، و موهبتى نیست که آدمى از راه عمل آن را بدست آورد
ابراهیم علیه السلام که از صالحان است، از خدا میخواهد که به صالحان قبل از خود ( پیامبر اسلام و آل او) ملحق شود، معلوم مىشود که قبل از او صالحانى بودهاند که او پیوستن به ایشان را درخواست مىکند.
