سوره بقره، آیه 158

إِنَّ الصَّفا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلا جُناحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِما وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَیْراً فَإِنَّ اللَّهَ شاکِرٌ عَلیمٌ (158)

منظور از شعائر خدا؟

المیزان: کلمه (شعائر) جمع شعیره است که به معناى علامت است و مشعر را هم به همین جهت مشعر گفته‏اند، و نیز وقتى‏ میگویند: (فلان أشعر الهدى، فلانى هدى را اشعار کرد) به معناى این است که آن حیوان را براى ذبح علامت زد.

این آیه اشاره دارد به اینکه صفا و مروه دو محل است که به علامت الهى نشاندار شده و آن علامت، بندگان خداى را بسوى خدا دلالت مى‏کند و خدا را بیادشان مى‏آورد و از اینکه صفا و مروه را در مقابل همه موجودات اختصاص داده به اینکه از شعایرند با اینکه تمامى موجودات آدمى را بسوى آفریدگارش دلالت مى‏کند، فهمیده میشود که مراد از شعائر، شعائر و آیت‏ها و نشانه‏هاى تکوینى نیست که تمامى موجودات آن را دارند بلکه خداى تعالى آن دو را شعائر قرار داده و معبد خود کرده، تا بندگانش در آن موضع وى را عبادت کنند، در نتیجه دو موضع نامبرده علاوه بر آن دلالتى که همه کائنات دارند، به دلالت خاصى بندگان را بیاد خدا مى‏اندازد